آقا جان سلام!
هر صبح که خورشید طلوع می کند، با یاد و امید تو روزم را شروع می کنم.
آقا جان! من هر روز صبح با یاد شما دفتر زندگانی ام را باز می کنم و با یاد شما آن را می بندم، اما حیف که چشمان نا قابل من، لیاقت دیدارشما را ندارد.
آری! می دانم که با این چشمانم که هدیه را به دست دیو نفس سپرده ام، اما آقا جان! حرف من با شما این است که در این دنیای وانفسا مرا رها نکنی.
آقا جان! صبح های جمعه که دعای ندبه ات را گوش می کنم، احساس می کنم که در کنارم نشسته ای و با من زمزمه می کنی.
آقا جان! عصر های خاکسپاری جمعه چه دلگیر است! وقتی بدون حضور تو، در زیارت آل یاسین و دعای سمات شرکت می کنم و به یادت اشک غربت و بی رنگی غروب را می ریزم.
آقا جان! چراغ دلم به دست تو روشن شده و می خواهم آن را به دست بگیری.
آقا جان! وقتی تو بیایی، اقاقی ها به میمنت قدومت فرش های زمین را آذین می بندند. خورشید، گیسوانش را سر داهت پهن می کند. آسمان، اشک شوق جاری کرده و نیلوفرها نیز به میمنت حضورت چشمان اشک بار خود را به هاله ی شوق می پوشانند.
وقتی تو بیایی؛ جهان با عدل و دادت هم قرین می شود. وقتی تو بیایی؛ فلسطین از چنگال ظلم رها می شود. دیگر هیچ فقیری با قی نمی ماند، و دیگر هیچ ظالمی ظلم نمی کند.
آقا جان! بیا و انتقام سیلی زهرا را بگیر! بیا و فریادرس فریاد خواهان باش! بیا که کعبه انتظارت را می کشد! بیا که غربت کربلا تو را می خواهد ! بیا که فریاد (یابن الزهراء) بر جای جای شلمچه بلند است! هر جای این منطقه که قدم می گذاشتم، احساس می کردم تو در کنار منی و نوای رزمندگان را می شنوی. پس بیا و مارا بیش از این منتظر مگذار!
م.واحدی،بوشهر،دشتستان
